Elke Koreaan is natuurlijk bekend met zijn eigen alfabet, het Hangul. Het Hangul stamt uit de 15e eeuw en is onder leiding van koning Sejong door geleerden opgesteld. In die tijd werd de Chinese taal veel gebruikt. Dit was voor geleerden geen probleem, maar voor de gewone bevolking was de Chinese taal met al haar tekens erg moeilijk. Zij konden dan ook vaak niet lezen en schrijven. Door de invoering van het Hangul, werd de geschreven taal voor de gewone bevolking veel toegankelijker.

Ook de wapenkunst heeft in Korea een lange traditie. Zij had haar plaats binnen de krijgskunst, werd gehanteerd in oorlogstijden en geoefend in tijden van vrede. Een combinatie van deze twee komt echter nauwelijks voor. Kwanjangnim Seo Myung-Soo heeft echter een systeem ontwikkeld om het Hangul en de wapenkunst op een logische manier te koppelen door de combinatie van afweren en slagen aan de letters aan te passen. Hierdoor ontstond een geheel eigen systeem van vechtseries met een theoretische achtergrond. Hangul schrijven door geheel realistische afweer/aanvalscombinaties te gebruiken. Een krijgskunst met spirituele achtergrond: dit valt toch geheel binnen de grondgedachte van de Hwarangkrijgers, namelijk krijgskunsttraining koppelen aan spirituele training.